बोलु दे लोकां हवे ते, काय लोकांना कळे?
आंधळ्यांनी का म्हणावे, प्रेम असते आंधळे !

प्रेमवेडा मोर नाचे प्रेमरंगी कौतुके
पंख तितुके नेत्र होती स्वर्गही खाली झुके
प्रेमिकांचे विश्व आहे, विश्वाहुनी या वेगळे
आंधळ्यांनी का म्हणावे, प्रेम असते आंधळे !

जन्म कैलासात घेते, घे उडी जी भूतळी
सागरासी अचूक मिळते, ती नदी का आंधळी?
परत फिरतो ओघ का तो लोकनिंदेच्या बळे
आंधळ्यांनी का म्हणावे, प्रेम असते आंधळे !

माझिया प्रेमांधतेला सूर्यचंद्राची दिठी
आडवे येवोत कोणी मी तुझी रे शेवटी
बंधने देहास कोटी, प्राण माझे मोकळे
आंधळ्यांनी का म्हणावे, प्रेम असते आंधळे !