हेच ते ग, तेच हे ते, स्वप्‍नी येती सारखे
मूर्त केले स्वप्‍न तू हे चित्ररेखे लाडके

हेच डोळे ते टपोरे, हीच कांती सावळी
नासिकेखालील रेषा हीच काळी कोवळी
हेच हसरे ओठ बाई मूक तरीही बोलके

हीच छाती रुंद जेथे मीच माथे टेकिले
लाजुनीया चूर झाले भीत डोळे झाकिले
ओळखिली माळ मी ही, हीच मोती-माणिके

गुज करिती हे कधी ग धरून माझी हनुवटी
प्रश्‍न पुशिती धीट केव्हा मूठ पडते मनगटी
ओठ ओले करुन जाती काय सांगू कौतुके?