ज्योत दिव्याची मंद तेवते
देवघरातील देवापाशी
मीरा नाचे कृष्णासाठी
चित्त रंगले कृष्णापाशी

स्वप्‍नी ऐकते मधुर बासरी
मीरा होते क्षणी बावरी
आणि मनाने धावत जाते
हितगुज करिते श्रीरंगाशी

पाषाणातही देव पाहिले
भजनी-गायनी भान हरपले
उपहासाने जग तिज हसले
मीरा बोले तो अविनाशी

नयनी लपले रूप सावळे
अधरी सुकले शब्द कोवळे
त्या शब्दांतुन दर्शन घडले
मिठी मारली चरणापाशी