आकाश पांघरूनी जग शांत झोपले हे
घेऊन एकतारी गातो कबीर दोहे

गगनांत हासती त्या स्वप्‍नील मंद तारा
वेलीवरी सुखाने निजला दमून वारा
कालिंदीच्या तिरी या जळ संथ संथ वाहे

भरला स्वरात त्याच्या भक्तीतला सुगंध
ओठांत आगळाच आनंद काही धुंद
त्याच्या समोर पुढती साक्षात देव आहे

काहूर अंतरींचे भजनात लोप होई
भक्तीत श्रीहरीच्या मन हे रमून जाई
उघडून लोचनांना तो दिव्य रूप पाहे