धनगराची मेंढरं गा, धनगराची मेंढरं !
मातीवानी काळं कोणी, दुधावानी पांढरं !

अवं साजिरी दिसत्यात, ही गोजिरवाणी हरणं
पर माणुस लई उफराटा, काळं त्याचं करणं
अवं त्याची भूक लई मोठी, त्याची दानत लई खोटी
सुरी फिरुतिया त्याच्या नरड्यावरती
अन्‌ आई-बाच्या सुखापायी बळी जाती लेकरं
मातीवानी काळं कोणी, दुधावानी पांढरं !

असं पुराणात लेकरु होतं, त्याचं नाव श्रावणबाळ
आंधळं आई-बाप बोललं, काशीला घेऊन चल
जल्मदात्याची सेवा केली, दोघं दोन्हीकडं बसली
चालला बिगिबिगी हरणाच्या पाउली !
अन्‌ खांद्यावरी कावड गा वाजतीया करकर
मातीवानी काळं कोणी, दुधावानी पांढरं !

ऊन सोसवंना, उतरला बघुन एक झाड
आई-बा म्हणालं, घशाला पडली कोरड
भांडं घेऊन गेला फुडं, आलं पान्यामंदी बुडबुडं
तिथं घडु नये ते इपरित सारं घडलं !
अन्‌ बाण आला घुसला गा काळजाच्या पातुर
मातीवानी काळं कोणी, दुधावानी पांढरं !

मोठी कथा हाय्‌ दुनियेला ठावं
सांगणारा सांगून गेला उरलं त्याचं नाव
आता कलियुग आलं, जग उफराटं झालं
अहो बघंल तिथं दिसतंया सारं काळं !
अन्‌ मायेचा गा झरा गेला आटलाया पाझर
मातीवानी काळं कोणी, दुधावानी पांढरं !