आकाशींच्या अंतराळीं
तारकांना तेज चढे
तुझीमाझी प्रीति जडे

परसांतल्या फुलांचा
वास कोनाकोनीं खुले
तुझामाझा श्वास मिळे

काजव्यांच्या प्रकाशांत
तरुलता एक होत
तुझेमाझे गळां हात

दूर निळ्या शेवटांत
व्योम-धरेचें मीलन
तुझेंमाझें आलिंगन

वारा पानांच्या दाटीत
किती कोंडलासा वाटे
तुझामाझा कंठ दाटे

आनंदाचें दहींवर
रात्र खालीं फार ढाळे
अश्रू तुझेमाझे डोळे

रातकिडे गीत गाती
अंगाई फुलांना लागे
आतां तूं-मी नको जागे !