मी कामानिमित्त सैबेरीयाच्या दक्षिण वाळवंटामध्ये होतो. सध्या हा भाग कझाकीस्तानात येतो. -२२ अंश तापमानात काम करुन अंथरुणात जिवंत मढ्यासारखे शिरण्याखेरीज दुसरा पर्याय नसायचा. आणि का कुणास ठाऊक? अशाच विमनस्क अवस्थेमध्ये अचानक मी एक ओळ गुणगुणलो.. 'त्या सावळ्या तनूचे, मज लागले पिसे ग, न कळे मनास आता त्या आवरु कसे ग'. आईची खूप आठवण आली.. मी हे गाणं माझ्या आईकडून सगळ्यात पहिल्यांदा ऐकले होते, पुढच्या ओळी आठवेनात. अधाशासारखा 'आठवणीतली गाणी' वर गेलो… त्यानंतर जवळजवळ तासभर ते गाणं मी ऐकले…पुन्हा पुन्हा ऐकले…कोपरान कोपरा, स्वरन्‌ स्वर ऐकला.
- मधुसूदन आजगांवकर