तव भगिनीचा धांवा ऐकुनि धाव घेइ गोपाळा
लाज राख नंदलाला

द्युतामध्ये पांडव हरले
उपहसाने कौरव हसले
लाज सोडुनी सभेत धरीले माझ्या पदराला

अबलेसम हे पांडव सगळे
खाली माना घालुनि बसले
आणि रक्षाया शील सतीचे कुणी नाहि उरला

आसुं माझिया नयनी थिजले
घाबरले मी डोळे मिटले
रूप पहाया तुझे सावळे प्राण अतां उरला