अति कोपयुक्त होय परि सुखविते मला ।
भृकुटि वक्र करुनि बघत ।
गाल लाल सर्व होत ।
थरथर तनु कांपवीत इंदुवदनिं घर्म सूटला ॥

जणू कनकाची मूर्ति अग्‍निमाजिं तावली ।
कीं नभ सोडुनि वीजचि खालिं उतरली ।
कीं ज्वलनाची ज्वाला कुंडात पेटली ॥

एक जागिं पद न ठरत ।
हृदय भरत रिक्त होत ।
अधरबिंब काय फुटत तेंवि वरी दंत रोंविला ॥