धनगराची मेंढरं गा धनगराची मेंढरं !
मातीवानी काळं कोणी दुधावानी पांढरं !

अवं साजिरी दिसत्यात ही गोजिरवाणी हरणं
पर माणुस लई उफराटा काळं त्याचं करणं
अवं त्याची भूक लई मोठी त्याची दानत लई खोटी
सुरी फिरुतिया त्याच्या नरड्यावरती, सुरी फिरुतिया त्याच्या नरड्यावरती !
आन्‌ आई-बाच्या सुखापायी बळी जाती लेकरं
मातीवानी काळं कोणी दुधावानी पांढरं !

असं पुराणात लेकरु होतं त्याचं श्रावण बाळं
आंधळं आई-बाप बोललं काशीला घेऊन चल
जलमदात्याची सेवा केली दोघं दोन्हीकडं बसली
चालला बिगिबिगी हरणाच्या पाउली, चालला बिगिबिगी हरणाच्या पाउली !
आन्‌ खांद्यावरी कावड गा वाजतीया करकर
मातीवानी काळं कोणी दुधावानी पांढरं !

ऊन सोसवंना उतरला बघुन एक झाड
आई-बा म्हणालं घशाला पडली कोरड
भांडं घेऊन गेला फुडं, आलं पान्यामंदी बुडबुडं
तिथं घडु नये ते इपरित घडलं, तिथं घडु नये ते इपरित सारं घडलं !
आन्‌ बाण आला घुसला गा काळजाच्या पातुर
मातीवानी काळं कोणी दुधावानी पांढरं !

मोठी कथा हाय्‌ दुनियेला ठावं
सांगणारा सांगून गेला उरलं त्याचं नाव
आता कलियुग आलं, जग उफराटं झालं
अहो बघंल तिथं दिसतंया सारं काळं, अहो बघंल तिथं दिसतंया सारं काळं !
आन्‌ मायेचा गा झरा गेला, आटलाया पाझर
मातीवानी काळं कोणी दुधावानी पांढरं !