वकिल म्हणाले "अण्णासाहेब, इतरही काही गायक आता गीतरामायणाचे कार्यक्रम करायला लागले आहेत. ते रॉयल्टी वगैरे देतात की नाही?" गदिमांनी वस्तुस्थिती सांगितली. करकर्‍यांनी एक कोरा कागद त्यांच्या पुढे सरकवला व म्हणाले, "यावर सही करुन दया".
गदिमांनी विचारले, "कशासाठी?"
"मला वकीलपत्र दिलंय म्हणून. मी तुमचे गीतरामायणाच्या रॉयल्टीचे पैसे वसूल करुन देतो. वकिली फी घेणार नाही."

क्षणात कागद परत करीत गदिमा म्हणाले, "मग गीतरामायण लिहिलं याला काहीच अर्थ उरणार नाही, वकीलसाहेब. अहो, रामनामानं दगड तरले. मग काही गायकमित्र तरले म्हणून काय बिघडलं!.."
करकरे नुसते गदिमांकडे बघतच राहिले. कौतुक, आदर, भक्तिभाव, प्रेम, अनेक संमिश्र छटा त्यांच्या नजरेत तरळत होत्या! किती हा मनाचा मोठेपणा!

आज गदिमांना जाऊन ३७ वर्षे झाली. आजही गीतरामायणाचे शेकडो कार्यक्रम भारतभर होत असतात, पण सर्वच रॉयल्टी देतात असे नाही.
गदिमांनीच व्यक्त केलेली भावना आम्ही नव्या पिढीने जपली आहे. माडगूळकर कुटुंबियांना कार्यक्रमाचे नुसते निमंत्रण तरी असावे, परवानगी तरी घ्यावी, इतकी माफक अपेक्षा असते आमची. पण सर्वजण पाळतातच असे नाही.

गीतरामायणाच्या शेवटच्या ओळीत गदिमा म्हणतात..

"नच स्वीकारा धना कांचना
नको दान रे, नको दक्षिणा
काय धनाचें मूल्य मुनिजनां?
अवघ्या आशा श्रीरामार्पण"

आमच्या अजून काय वेगळ्या भावना असणार.. "अवघ्या आशा श्रीरामार्पण.."

  सुमित्र माडगूळकर

('आठवणीतली गाणी'वर प्रसिद्ध झालेले ब्लॉग्ज कॉपी-पेस्ट करणे अनधिकृत आणि अनैतिक आहे. या लिखाणाचा कुठल्याही प्रकारे वापर करण्याआधी लेखकाची परवानगी घेणे बंधनकारक आहे.)