कधी आम्ही गार सावली चाखितो, कधी उन्हाच्या चटकीं
जगणे अमुचे नका विचारू आम्ही पाखरें भटकी

बालपणीं बल करांत नव्हते
निराधार ते जीवन होते
जोवर होती आई चोचिण्या कण्या-बाजरी-मटकी

पंख पसरिता उडण्यापुरते
मग घरट्यातिल जीवन सरते
चिवचिव करिता कोण ऐकतो साद आमुची लटकी?

पुरे जाहले जातो आता
शोधित फिरतो अपुला दाता
वेळेवर धावेल आमुच्या संकटाचिया घटकीं