निरोप माझा कसला घेतां
जेथें राघव तेथें सीता

ज्या मार्गी हे चरण चालती
त्या मार्गी मी त्यांच्या पुढती
वनवासाची मला न भीति
संगे आपण भाग्यविधाता !

संगें असता नाथा, आपण
प्रासादाहुन प्रसन्‍न कानन
शिळेस म्हणतिल जन सिंहासन
रघुकुलशेखर वरी बैसतां

वनीं श्वापदें, क्रूर निशाचर
भय न तयांचे मजसी तिळभर
पुढती मागें दोन धनुर्धर
चाप त्यां करीं, पाठिस भाता

ज्या चरणांच्या लाभासाठीं
दडलें होतें धरणीपोटीं
त्या चरणांचा विरह शेवटीं -
काय दिव्य हें मला सांगतां?

कोणासाठीं सदनीं राहूं?
कां विरहाच्या उन्हांत न्हाऊं?
कां भरतावर छत्रें पाहूं?
दास्य करूं का कारण नसतां?

कां कैकयि वर मिळवी तिसरा?
कां अपुल्याही मनी मंथरा?
कां छळितां मग वृथा अंतरा?
एकटीस मज कां हो त्यजितां?

विजनवास या आहे दैवीं
ठाउक होतें मला शैशवीं
सुखदुःखांकित जन्म मानवी
दुःख सुखावें प्रीति लाभतां

तोडा आपण, मी न तोडितें
शत जन्मांचें अपुलें नातें
वनवासासी मीही येतें
जाया-पति कां दोन मानितां?

पतीच छाया, पतीच भूषण
पतिचरणांचें अखंड पूजन
हें आर्यांचें नारीजीवन
अंतराय कां त्यांत आणितां?

मूक राहतां कां हो आतां?
कितिदा ठेवूं चरणीं माथा?
असेन चुकलें कुठें बोलतां
क्षमा करावी जानकिनाथा