जीवन गगन मी पाखरू
स्वच्छंद लागे संचरू
झेपावते आसावते
त्याला कसे आवरू?

हाती तुझा दे हात गे
ओठांवरी दे ओठ गे
ये साजणी, नाही कुणी
आता नको बावरू!

दोघे प्रवासी प्रीतीचे
खोट्या जगाच्या नीतीचे
थोडे धुके, सारे फिके
ही शाल ये पांघरू

एकांत काली भेटलो
मी रोमरोमी पेटलो
बेधुंद मी, बेधुंद तू
सार्‍या जगा विस्मरू