केशीं तुझिया फुलें उगवतिल, तुला कशाला वेणी?
चांदण्यास शिणगार कशाला? बसशिल तेथें लेणीं !

काळोखांतहि नीळ फुलवशिल, चमेलींत वनवाटा
तळमळणार्‍या पुळणीवर अन्‌ फेनमोगरी लाटा

पहाटशी तू अमल निरागस, संध्येपरिसहि भोळी
जुन्याच ओळी गुणनुणताना जमतिल सोनपिसोळीं

तुझी पावलें भिडतां येइल तीर्थकळा पाण्याला
तुझ्या स्वरांच्या स्पर्शें येइल अर्थ नवा गाण्याला

वाळूंतिलही तृणपात्याशीं तुझें कोंवळें नातें
तुझ्या दिठीने क्षितिजींचेंही अभ्र वितळुनी जातें

अशा तुला कां हवें प्रसाधन? तूच तुझें ग लेणें
तुला पाहिल्यामुळें आमुचें कृतार्थ इथलें येणें !