कब रूठा लहरों से किनारा, कब रूठी सावन से धरती?

लागले मन परतीच्या वाटेवरती
व्याकुळ डोळे आता मागती भेट तुझी ओझरती

वळीव वेडा आठवणींचा रोज अताशा भिजवून जातो
अर्ध्यारात्री अवचित गात्री स्पर्श तुझे मोहरती

नकोस थांबू पैलतटावर, पुन्हा मांडू ये डाव पटावर
पुन्हा सावरू जरी बहरले अडसर अवतीभवती

चुकले कोठे कधी कुणाचे या सार्‍याचे नको खुलासे
जखमांवरल्या खपल्या सावध निमित्त शोधित फिरती

विरहाच्या वणव्यात जळाले तुझ्या नि माझ्या मधले कुंपण
आणि जळाले माझे मीपण, शरण तुला मी पुरती