मुद्रिका अचुक मी ओळखिली ही त्यांची
मज सांग अवस्था दूता, रघुनाथांची

हातांत धनू तें, अक्षय भाता पृष्ठीं
विरहांत काय ते राघव झाले कष्टी?
कां श्यामल वलयें नयनतळीं चिंतांचीं?

बसलेत काय ते लावुन कर कर्मातें?
विसरलेत काय ते दुःखें निजधर्मातें?
करितात अजून ना कर्तव्यें नृपतीचीं?

सोडिले नाहिं ना अजून तयांनीं धीरा?
का शौर्याचाही विसर पडे त्या वीरा?
साह्यार्थ असति ना सैन्यें सन्मित्रांची?

इच्छिती विजय ना त्यांचा अवघे राजे?
का लोकप्रीतिला मुकले प्रियकर माझे?
विसरले थोरवी काय प्रभू यत्‍नांची?

का मलाच विसरुन गेले माझे स्वामी?
मी दैवगतीने पिचतां परक्या धामीं
का स्मृती तयांना छळिते या सीतेची?

करतील स्वयें ना नाथ मुक्तता माझी?
धाडील भरत ना सैन्य, पदाति, वाजी?
कळतसे त्यांस का वार्ता रघुनगरीची?

का विपत्कालिं ये मोह तयांच्या चित्तीं?
पुसटली नाहिं ना सीतेवरची प्रीती?
करतील मुक्तता कधिं ते वैदेहीची?

त्या स्वर्णघडीची हो‌इन का मी साक्षी?
कधिं रामबाण का घुसेल रावणवक्षीं?
वळतील पाउलें कधी इथें नाथांचीं?

जोंवरी तयांचें कुशल ऐकतें कानीं
तोंवरी सजिव मी असेन तैशा स्थानीं
जन्मांत कधी का होइल भेट तयांची?