खरं म्हणजे मी सकाळच्या बैठकीला यायला उशीर केल्यामुळे ते अंमळ वैतागले होते. पण माझ्याकडून गीताचे शब्द ऐकल्यावर त्या वैतागाची जागा नेहमीच्या आणि ओळखीच्या मृदू हास्याने घेतली. हार्मोनियम पुढ्यात घेऊन त्यांनी गीताचा कागद फळीला लावला. एकदा एकाग्रपणे ते शब्द मनातल्या मनात वाचले. काही क्षण पेटीवर हाताची हलकी बोटं टाकत ओठांतल्या ओठांत पुटपुटल्यासारखे करीत स्वरांचा अंदाज घेतला. मग तबल्याला इशारा करून मंद भजनी ठेका सुरु केला आणि ते गीत प्रकट स्वरांत अथपासून इतिपर्यंत सरळ गात गेले..

प्रत्येक अंतर्‍याची अर्थानुरूप वेगळी स्वररचना करत आणि लयीच्या अंदाजाने अंतर्‍याच्या उच्चारांच्या वजनाचा वेगवेगळा विचार करत..

तिथे उपस्थित असलेले आम्ही सारे – विनय नेवाळकर, विजय मागीकर, अजित सोमण, आणि मी, नुसते पाहतच राहिलो. 'पाहणं' आणि 'ऐकणं' ह्या दोन भिन्‍न वाटणार्‍या क्रिया किती एकरूप आहेत ह्याचाच जणू प्रत्यय घेतला.
(संपादित)

  इतर संदर्भ लेख