मनोगतांचे उंच मनोरे सांग कुणी रचिले
आज लोचनी संसाराचे स्वप्‍न मला दिसले

ही वळणाची वाट असावी हिरव्या कुरणावरी
फुलझांडावर रोज उडाव्या कारंजाच्या सरी
उभे मधोमध एक सानुले घरकुल माझे वसले

सखा सोबती जवळ बसावा एकांती येऊनी
अंग चोरुनी दूर उभी मी बावरलेल्या मनी
या भेटीच्या आभासाने खुदकन मी हसले

या चित्राचे रंग भरावे तूच आपल्या हाती
याच घडीला अशा जुळाव्या अपुल्या रेशीम गाठी
माझ्या पुढती इंद्रपुरीचे सुख कोठे, कसले?