मुक्या कळीला फुटले हासू, फूल उमलले देठीं ग
मनोगतांची झाली गीते, सूर तरळले ओठीं ग

वसंतवारे भरले देही, रंग दाटले गंधात
फूलपाखरू एक गवसले गूढ अनामिक छंदात
झुलत राहिले फुलाभोवती नव्या ओळखीसाठी ग

फूल लाजते हसते रुसते, उगाच लटक्या रोषात
मुक्या पाकळ्या मिटून घेती सुगंध अपुल्या कोषात
फूलपाखरू खुळावलेले फिरते पाठीपुढती ग

किती लपविले जरी फुलाने, गूज लपावे कुठले ग
फूलपाखरू फुलास शिवता, दुरावलेपण फिटले ग
मृदुल कोवळे धागे जुळले, बसल्या रेशिमगाठी ग