नको लागू जीवा सदा
माणसापरी माणूस, राहतो रे वेडा जाणा
आणि होतो छापूनिया, कोरा कागद शहाणा
नको लागू जीवा सदा मतलबापाठी
हृदयाचं देणघेणं, नाही पोटासाठी
उभे शेतामधी पिकं, ऊन्ह-वारा खात खात
तरसती 'केव्हा जाऊ' देवा, भुकेल्या पोटात
पेटवा रे चुल्हा आता, मांडा ताटवाटी
नको लागू जीवा सदा मतलबापाठी
पाहूनिया रे लोकांचे व्यवहार खोटे-नाटे
तेव्हा बोरीबाभळीच्या आले अंगावर काटे
राखणीच्यासाठी झाले शेताला कुपाटी
नको लागू जीवा सदा मतलबापाठी
आणि होतो छापूनिया, कोरा कागद शहाणा
नको लागू जीवा सदा मतलबापाठी
हृदयाचं देणघेणं, नाही पोटासाठी
उभे शेतामधी पिकं, ऊन्ह-वारा खात खात
तरसती 'केव्हा जाऊ' देवा, भुकेल्या पोटात
पेटवा रे चुल्हा आता, मांडा ताटवाटी
नको लागू जीवा सदा मतलबापाठी
पाहूनिया रे लोकांचे व्यवहार खोटे-नाटे
तेव्हा बोरीबाभळीच्या आले अंगावर काटे
राखणीच्यासाठी झाले शेताला कुपाटी
नको लागू जीवा सदा मतलबापाठी
गीत | - | बहिणाबाई चौधरी |
संगीत | - | |
स्वर | - | शालिनी अरुण सरनाईक |
गीत प्रकार | - | कविता |
कुपाटी | - | कुंपण. |
शब्दार्थ -
कणगा - धान्य साठवण्यासाठी केलेली बांबूची कोठी.
डाडोर - पोटाची ढेरी.
हिरीत - हृदय.
कणगा - धान्य साठवण्यासाठी केलेली बांबूची कोठी.
डाडोर - पोटाची ढेरी.
हिरीत - हृदय.
मूळ रचना
माणसापरी माणूस राहतो रे येडाजाना
अरे होतो छापिसानी कोरा कागद शहाणा
नको लागू जीवा सदा मतलबापाठी
हिरीताचं देनं घेनं नही पोटासाठी
उभे शेतामधी पिकं ऊन वारा खात खात
तरसती 'कव्हा जाऊ' देवा, भुकेल्या पोटात
पेटवा रे चुल्हा आता, मांडा ताटवटी
नको लागू जीवा सदा मतलबापाठी
पाहीसनी रे लोकाचे यवहार खोटे नाटे
तव्हा बोरी बाभयीच्या आले आंगावर काटे
राखोयीच्यासाठी झाल्या शेताले कुपाटी
नको लागू जीवा, सदा मतलबापाठी
किती भरला कनगा, भरल्यानं होतो रिता
हिरीताचं देनंघेनं, नही डाडोराकरता
गेली देही निंघीसनी नाव रे शेवटी
नको 'लागू जीवा, सदा मतलबापाठी