रक्ष रक्ष ईश्वरा ! भारतां प्राचीना जनपदा ।
भोगियली बहु, जयें एकदां, वैभवसुखसंपदा ॥

सागरद्वीपाहूनी; सिंधु तो काश्मिरापासुनी ।
कृष्ण-कुमारीकडे शांतिचें राज्य देइ पसरुनी ॥

प्रेमभाव धरुनियां पुत्र हे, ऐक्य करुत झडकरी ।
नित्य स्वधर्मा जाणुनी, करूं दे कर्तव्यें हीं खरीं ॥

शाश्वत-सत्य-ज्ञान-दिवाकर, उगवो हृदयान्‍तरीं ।
धर्म-तेज देखुनी, चकित हो, देववृंद अंबरीं ॥

गाढ तमीं बुडतसे राष्ट्र हें, उद्बोधन या करीं ।
कृपा-कटाक्षें, पुन्हां चढूं दे वैभव-शिखरावरी ॥

रोम-रंध्रिं चैतन्य खेळवीं, राष्ट्राच्या ईश्वरा ।
सात समुद्रावरी फडकुं दे, यशो-ध्वजा सुंदरा ॥

​हे पार्थ-सारथे, हे कंसारिविजयवन्ता ।
हे एक-वचन रामा, हे धनुर्धरानन्ता ।
सोडीं न यांस विकलां, हा काल असे पडता ।
आर्य-पुत्र जरि अपात्र दिसले, घ्याया स्वीया पदा ।
रक्ष भारता सहाय्यहीना, ईशा ! चिर-सौख्यदा ॥