श्रावणझड बाहेरी
मी अंतरि भिजलेला
मिटून चोच पंखातच
एक पक्षि निजलेला

अभ्रांचा हृदयभार
थेंब थेंब पाझरतो
विझलेला लांब दिवस
चिंब होत ओसरतो

उथळ उथळ पल्वलांत
संगळून जळ बसतें
क्षणजीवी वर्तुळांत
हललेंसें भासवितें

चळतें प्रतिबिंब जरा
स्थिर राहुन थिजतांना
बिंदुगणिक उठलेंलें
क्षीण वलय विरतांना

झिमझिम ही वार्‍यासह
स्थायी लय धरून असे
संमोहन निद्रेतुन
शब्दांना जाग नसे !