एच.एम.व्ही. चे रेकॉर्डिंग ऑफिसर श्रीनिवास खळे यांना सांगितलं. ते आनंदाने 'हो' म्हणाले. त्याचप्रमाणे विजय किशोर दूबे यांना सांगितलं. दूबेची नि माझी रेडिओमधली चांगली ओळख नि दोस्ती, तो अनाउन्सर होता नि त्याचा 'कल के प्रोग्रॅम की एक झलक' हा ५ मिनिटांचा कार्यक्रम खूप लोकप्रिय झाला होता. त्याच्या कानावर ही गोष्ट खळे यांनी टाकली असणारच. मग जुन्या दोस्ताला भेटण्यासाठी गेलो. "आओ श्रीकांत, कैसे हो?" मी म्हणालो रिवाजाप्रमाणे, "पहले तुम कैसे हो ये बताव ।" इकडचंतिकडचं बोलणं झाल्यावर तो म्हणाला, "रफीसाहब का रेकॉर्डिंग करना चाहते हो? तुम्हारे पिक्चर के गानों का हमनें ॲग्रीमेंट किया हैं, मुझे आशा हैं तुम ये भी अच्छे करोगे ।" "जी हां । हमारे गाने बनने के बाद इत्तिला करूंगा ।"

दुस‍र्‍या गाण्यांची रिहर्सल सुरू करण्यासाठी रफीसाहेबांच्या बंगल्यावर गेलो पण कुणी बंगल्याचा दरवाजा उघडेना. हॉर्न वाजवला तरी नाही. असं कसं झालं ? कारण रफीसाहेबांनी दरबानला सांगून ठेवलं होतं की, "दादा जब आए तब दरवाजा खोल के उनकी गाडी अंदर लेना ।" आता हॉर्न वाजवला तरी कुणी येत नाही. शेवटी गाडीतून उतरून बाहेर आलो. वरच्या बाल्कनीत एक टकलू नि त्याची बीवी होती. मी विचारले, "रफीसाहब कहाँ हैं ?" ते म्हणाले, "यह बंगला छोड के गए ।" "कहाँ गए?" ते म्हणाले, "गिरनार अपार्टमेंट" बाबूराव पटेलांच्या गिरनार बंगल्याच्या जवळ असणार. गाडी घेऊन गेलो सरळ गिरनार अपार्टमेंटवर, तिकडे चौकशी केली. लिफ्टने चौथ्या माळ्यावर गेलो. तिथे सिमी गरेवाल दिसली. मी विचारलं नाही. एका दाराची बेल वाजवली. "रफीसाहब कहाँ रहते हैं ?" उत्तर आलं, "यहाँ ही, मगर उनकी तबीयत ठीक नहीं हैं ।" "मेरा नाम बोल देना (थांबून) सिर्फ कहना दादा आए थे ।"

तिसर्‍या दिवशी गेलो तेव्हा भेटले, "क्या आपकी तबीयत नासाज थी ।" रफी म्हणाले, "जी, जरासा बुखार था ! गाने तैयार हैं?" मी कागदच त्यांच्या हातात दिला. बघून ते म्हणाले, "कैसे हैं !"
मी, "एक भजन हैं और दूसरी गजल हैं मगर जरा फडकती !" "वा !"
सुनिये, पहिलं गाणं ऐकवताना म्हटलं, "पहले उर्दू में सुनाता हूँ और फिर मराठी में ।" "सुनाईए" हार्मोनियमचे कॉर्ड देऊन म्हटलं, 'सब खोके भी हम कुछ पा न सके, वो हमसे अलग हम उनसे अलग, दुनिया जिसे देखे और हंसे, हम ऐसा तमाशा कर बैठेऽऽऽ !'
लिखा हुआ हैं इक्बाल अजीम ने । ते खूप खूष झाले. "अब उसे मराठी में सुनिये".. 'तुझे रुप सखे गुलजार असे'
भजन हिंदीवरून न केल्यामुळे मराठीतच ऐकवलं. प्रथम अर्थ समजावून सांगितला नि मग शिकवायला घेतलं.

सात आठ दिवस मनासारखी तालीम झाल्यानंतर रेकॉर्डिंगची तारीख लगेच मिळवली. एच.एम.व्ही.च्या स्टुडिओत गेलो. दोन चार वाद्यात दोन्ही गाणी झाली. भजनात 'खेळ तुझा न्यारा' यात फक्त फ्लूट होती नि 'छंद जिवाला लावी पिसे' या गाण्यात मॅडोलिन होते. वाजवणारे होते केंकरे नि ऑर्गनवर बहाद्दर नि तबल्यावर रानडे नि दुसरा कुणीतरी होता. तीन तासात दोन गाणी झाली. रफीसाहेबांचं एच.एम.व्ही. मधलं पहिलंच मराठी रेकॉर्डिंग. सगळे खूष झाले. दूबे तर आनंदी झाला. रेकॉर्डिस्ट माडगांवकर मजेत होते. रेकॉर्डिंग त्यांनी उत्तम केलं होतं.

या रेकॉर्डिंगचा एक किस्सा, अनिलला मी सांगितलं की मॅडोलिन वाजवणारा पाहिजे. तो म्हणाला, "तुम्ही इथेच थांबा. मी जाऊन येतो टॅक्सीने ।" तो गेला. टॅक्सीने नि वीस मिनिटात परत आला. "हे बघा पांडुला सांगितलं. तो येतोय." शिवाय अनिल येणार नव्हता. त्याने अरेंजरचे काम स्वीकारलं होतं. पण पांडू आला तो वाजवण्यात गांडू निघाला. आता काय करायचं? रेकॉर्डिंग कॅन्सल होणार होते पण नशीब चांगलं. मॅडोलिनवाला भवसारचा फोन आला. "मैं आ सकता हूँ मगर एक गाना बजाऊंगा और दो गाने के पैसे चाहिए ।" "अरे बाबा बोलो मत, दो गानेके पैसे मिलेंगे ।" तो आला. गाणे नि मी वाचलो. फक्त दोन गाण्यांचीच रेकॉर्ड एस.पी. निघाली. कारण रेकॉर्डिंग ऑगस्टमध्ये झाल्याने दिवाळीपर्यंत चार गाण्यांची रेकॉर्ड येऊ शकली नसती; पण ती निघाल्यावर खूप लोकप्रिय झाली. शिवाय पुढच्या गाण्यांना ग्रीन सिग्‍नल मिळाला.
(संपादित)

श्रीकांत ठाकरे
'जसं घडलं तसं' या श्रीकांत ठाकरे लिखित पुस्तकातून.
सौजन्य- चिनार पब्लिशर्स, पुणे.

* ही लेखकाची वैयक्तिक मते आहेत. या लेखात व्यक्त झालेली मते व मजकूर यांच्याशी 'आठवणीतली गाणी' सहमत किंवा असहमत असेलच, असे नाही.

  इतर संदर्भ लेख