तुला पाहिलें मी नदीच्या किनारीं
तुझे केस पाठीवरी मोकळे
इथें दाट छायांतुनी रंग गळतात
या वृक्षमाळेंतले सावळे!

तुझीं पावलें गे धुक्याच्या महालांत
ना वाजलीं ना कधीं नादलीं
निळागर्द भासे नभाचा किनारा
न माझी मला अन्‌ तुला सावली..

मनावेगळी लाट व्यापे मनाला
जसा डोंगरी चंद्र हा मावळे
पुढे कां उभी तूं, तुझें दुःख झरतें?
जसे संचिताचे ऋतू कोवळे..

अशी ओल जातां तुझ्या स्पंदनांतून
आकांत माझ्या उरीं केवढा!
तमांतूनही मंद तार्‍याप्रमाणें
दिसे कीं तुझ्या बिल्वरांचा चुडा