त्या क्रूर लाल ज्वाळा
आवर्त त्यात सुटले
वणव्यात बाग जळला
आता गुलाब कुठले

केला कशास तेव्हा
आकांत पाखरांनी
हृदयात आज त्यांचे
पडसाद खोल उठले

झाले उजाड अवघे
उरले न शेष काही
राखेत जीवनाच्या
सारेच रंग विटले

ठेऊ कशास मागे
भावार्थ अक्षरांचे
सुचले न तो मनाचे
उघडून दार मिटले