पृथक्‌

राधा-अधर-मधु-मिलिंद । जयजय रमा-रमण हरि गोविंद ॥

कालिंदी-तट-पुलिन-लांच्छित सुर-नत-पद-अरविंद, जयजय ॥

उद्‌धृतनग मधु-अरि-दम-अनघ सत्यप-अण्ड-पट-कुविंद, जयजय ॥

गोप-सदन-गुरु-अलिंद-खेलन बलवत्‌ (बलवंत- खुद्द नाटककार बळवंत पांडुरंग किर्लोस्कर)-स्तुति-तें न-निंद, जयजय ॥
 

  पृथक्‌

रसिकांचं प्रेम लाभणं म्हणजे काय हे बाबांच्या अफाट लोकप्रियतेकडे पाहून लहानपणीच कळलं होतं. त्यांच्या गाण्यांना चौदाचौदा वन्समोअर मिळालेले आम्ही पाहिले आहेत आणि प्रत्येक वेळेला बाबा तेच गाणं वेगळ्या तर्‍हेनं गातानाही अनुभवलेलं आहे.

'खेळ चालू राहिलाच पाहिजे' हे तर रंगमंचावरचं पहिलं सूत्र. एका दौर्‍यातला प्रसंग आहे.

'संगीत सौभद्र'चे प्रयोग चालू होते. त्यात नारदाचं काम करणारा नट आजारी पडला. प्रयोगाची तर वेळ झालेली. बाबांना प्रश्न पडला, आता नारदाचं काम कोण करणार? नाटकात नारदाला संवाद तर होतेच आणि 'पावना वामना या मना', 'राधाधरमधुमिलिंद' अशी गाणीही होती. दीदी कुठूनशी आली. बाबांसमोर उभी राहिली. बाबांना काही कळेना.

"बाबा, मी करते नारदाचं काम." दीदी म्हणाली.
"अगं, पण नारदाला संवाद आहेत आणि गाणीही." बाबा आपल्याच नादात होते.
"मला पाठ आहेत; संवादही आणि गाणीही. करते मी काम. आणि बाबा, आज मी तुमच्यापेक्षा एक वन्समोअर जास्त घेणार." चिमुरडी दीदी पुन्हा आत्मविश्वासानं बाबांना म्हणाली. बाबांना काय वाटलं कुणास ठाऊक. त्यांनी तिला नारदाचा वेश करायला सांगितलं.

भगवे कपडे, हातात लहानशी तंबोरी, डोक्यावर केसांचा बुचडा, गळ्यात माळा, पायात खडावा अशा थाटात दीदीनं रंगमंचावर प्रवेश केला. समोर अर्जुन म्हणून बाबा. नारद अर्जुनाच्या कंबरेच्या उंचीचा.

आणि दीदीनं नुसती वेळ मारून नेली नाही; तर खरंच बाबांपेक्षा जास्त वन्समोअरही घेतले.
(संपादित)

मीना मंगेशकर-खडीकर
'मोठी तिची सावली' (शब्दांकन- प्रवीण जोशी) या पुस्तकातून.
सौजन्य- परचुरे प्रकाशन, मुंबई.

* ही लेखकाची वैयक्तिक मते आहेत. या लेखात व्यक्त झालेली मते व मजकूर यांच्याशी 'आठवणीतली गाणी' सहमत किंवा असहमत असेलच, असे नाही.

  इतर संदर्भ लेख

 

Please consider the environment before printing.
कागद वाचवा.
कृपया पर्यावरणाचा विचार करा.